τα λελούδια, στην κυρία (ή αλλιώς, οδηγίες προς ναυτιλομένες)

photo by f. scianna

Τους είδαμε και τους μέσα και τους έξω. Έξω, παθολογία και υπαρξιακά αδιέξοδα, ικανά να σου αλλάξουν και τους δέκα πάτους. Γιατί όσο λες ότι εσύ είσαι αυτή που θα τον αλλάξεις, τόσο χάνεις πολύτιμο χρόνο και ενέργεια που θα μπορούσες να τη διοχετεύσεις σε δημιουργικά πράγματα. Εγώ, πχ., Νόμπελ Λογοτεχνίας θα είχα πάρει αν έγραφα αντί να ψυχαναλύω τον πρώην, για να καταλήξω μετά από χρόνια, να τον βλέπω να εφαρμόζει όλα όσα ήξερα ότι είχε μέσα του. Με άλλη. Εγώ ήμουν ο καταλύτης. Αντί για σκοπός, έγινα το μέσο. Στη σημειολογία θα κολλήσουμε; Έτσι το' ριξα στο μπλόγκιν (ναι, είχα άλλο μπλογκ για πολύ καιρό). Στόχος ήταν να γράφω και να εκτονώνομαι δημιουργικά μέχρι τελικής πτώσεως, γιατί δεν εμπιστεύομαι κανέναν επαγγελματία να παίζει με την ψυχή μου, όπως επίσης και καμία φαρμακοβιομηχανία. Σήμερα σε κάνουν χαζό παιδί χαρά γεμάτο, αύριο τα αποσύρουν από την αγορά, γιατί είναι λέει άκρως ηπατοτοξικά. Να μου λείπει. Άρχισα λοιπόν την παραδοσιακή θεραπευτική αγωγή δια του δημιουργείν και σιγά-σιγά, ποστάκι το ποστάκι, απέκτησα κι έναν μικρό κύκλο λίαν αξιόλογων σχολιαστών, που με έκανε να αισθάνομαι λίγο πιο πάνω από τον πάτο του βαρελιού χωρίς πάτο, στο οποίο είχα εναποθέσει εαυτόν από άστοχη επιλογή αντικειμένου του πόθου μου (καλά να πάθω). Ανακάλυψα ότι μέσα σε αυτό το χώρο κινούνται και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι με ξεχωριστές προσωπικότητες, που πολύ δύσκολα θα τούς είχες γνωρίσει σε μια μόνο ζωή, δεδομένων των συνθηκών της καθημερινότητας και τους περιορισμούς που μάς υποβάλλει. Αλλά, μέσα στον κυβερνοχώρο, το ξεσκαρτάρισμα γίνεται γρήγορα. διαβάζεις χίλιους, διαλέγεις τριάντα και καταλήγεις σε πέντε. έ, τους δύο-τρεις, αν είσαι αφελής, καλοπροαίρετη αντιλόπη, θα θελήσεις να τους γνωρίσεις και in vivo. Κι αν δε θέλεις εσύ, ή έχεις μια κακή διαίσθηση, θα θελήσουν εκείνοι και θα επιμείνουν τεχνιέντως μέχρι να σε καταφέρουν (aka. δεν τη γλυτώνεις). Δεν έχεις όμως σκεφτεί κάτι πολύ σημαντικό: ότι μπορεί εκεί έξω η ψυχοπαθολογία να είναι θέμα για αλλεπάλληλες ψυχιατρικές ανακοινώσεις, τα καλά παιδιά να είναι τα περισσότερα πιασμένα χειροπόδαρα και να κυκλοφορούν στην ελέυθερη αγορά οι παντρεμένοι-βαρεμένοι (μεγάλο target-group), οι Οιδίποδες και οι Γιούρι Γκέλερ (αυτούς που τούς κοιτάς και σε παίρνει αυτομάτως ο ύπνος),
εδώ μέσα όμως,
κυκλοφορούν οι digi-talented, serial loverboys!
Aυτοί και έξυπνοι είναι και γοητευτικοί και ψάχνουν για γυναίκα, αλλά πώς; Mε ρυθμούς ιντερνετ! Kοινώς, με 11 kbps/sec! Δεκάδες είναι την ίδια στιγμή οι υποψήφιες και εύκολο το κηνύγι τους. Χωρίς ιδρώτα, ραντεβού, προσπάθεια και έξοδα. Όλα τεκταίνονται πίσω από μια οθόνη, χαλαρά και εκ του ασφαλούς.
Τι νόμιζες, ότι επειδή σου αφιερώνει τραγούδια και σου στέλνει λουλούδια από το msn, εκείνη τη στιγμή είναι αποκλειστικότητά σου; Το πιο πιθανό είναι να κάνει καντάδα σε άλλες δέκα. Δεν του κοστίζει τίποτα. Δεν επενδύει τίποτα. Έτσι είναι οι έρωτες στα χρόνια του διαδίκτυου. Ανάμεσα στις τόσες πολλές επιλογές είναι πολύ δύσκολο να εμπεδώσει και να ενδώσει στην δική σου μοναδικότητα. Κι όπως εύκολα σε βρίσκει, ακόμα πιο εύκολα σε αφήνει: control-alt-delete.
Και μ' ενα restart και empty files, πάμε γι' άλλα!
Eγώ, γνώρισα τέτοιους τύπους (και μια γυναίκα 'αδελφή-ψυχή', αμέ!) και ευτυχώς, δε με πόνεσαν, σέρφαραν, πέρασαν ξυστά, δεν τους ενσωμάτωσα. Όχι βέβαια επειδή είμαι καμιά ξύπνια. Κάτω από άλλες συνθήκες, πανέτοιμη για ολοκαύτωμα θα ήμουν. Απλώς αυτή τη φορά είχα άγιο. Ήμουν ήδη καμμένη... Kάτι άλλες φίλες-συμπλογκίτισες γνώρισαν κι αυτές από δυο-τρεις η καθεμία (έχω αρκετές, είμαι καιρό στο μπλόγκιν, λέμε) και υπέστησαν σοβαρές ζημιές και εγκαύματα 3ου βαθμού. Όλα αυτά τα λέω για να δικαιολογήσω τα συμπεράσματα. Λίγο από εδώ, λίγο από 'κει, να πώς γίνεται έρευνα αγοράς, να αφρίζει η metron-analysis.

Υπάρχουν βέβαια και οι καλοί άνθρωποι με τις αγνές προθέσεις και τα βαθειά αισθήματα - για να μην πέφτουμε σε χαζές γενικεύσεις . Ήμουν παντρεμένη χρόνια με έναν.

υ.γ. το καλύτερο σας το κράτησα για το υστερόγραφο που, ως γνωστόν, είναι πάντα όλα τα λεφτά. Με τη μια μπλογκοφίλη, που είναι κι αυτή εχέμυθη και δε μιλάει ούτε στον ύπνο της, ανακαλύψαμε από σύμπτωση, ότι εδώ και 3 μήνες, μας γυρόφερνε το ίδιο άτομο, με τον ίδιο ακριβώς, μονάκριβο τρόπο. Αν δεν είχαμε τόσο τακτ και δεν ήμασταν τόσο εχέμυθες, ίσως να είχαμε σώσει η μια την άλλη γρηγορότερα. Αυτά. Άντε πάω γιατί έχω δεξίωση και πρέπει να στολιστώ..