(λίγο blogιοκαμμένη, αλλά σίγουρα κερδισμένη)

"I hope you have not been leading a double life, pretending to be wicked and being really good all the time. That would be hypocrisy"

Όχι, αγπημένε Όσκαρ (ο άγριος), δε θα πέσω σε αυτό το διχασμό. Γι'αυτό και μαζί με τη γκρίνια που λειτουργεί ως μέσο αποτοξίνωσης από τις όποιες πικρίτσες πιθανά να εισέπραξα, θα πω και τα καλά. Γιατί το παιχνίδι του κυνισμού, ανήκει σε άλλες ηλικίες και φάσεις μη συνειδητότητας. Kαι μην ξεχνάμε, άλλο κυνισμός κι άλλο αυτοσαρκασμός...
Ο κόσμος των blogs είναι ένας μοναδικός χώρος έκφρασης και επικοινωνίας που με έφερε σ' επαφή με πολλά 'ιδιαίτερα' μυαλά και ευαισθησίες. Σε αυτή τη φάση απολογισμού και επανεκκίνησής μου, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι αποκόμισα πολλά καλά. Γνώρισα μερικούς σημαντικούς ανθρώπους, που μόνο και μόνο η γνώση του ότι υπάρχουν και ζουν παράλληλα μ' εμένα, με κάνει να νιώθω πιο ζεστά και συντροφευμένα. Δεν τους έχω ειδοποιήσει για το καινούργιο μου εγχείρημα. Θέλω λίγο χρόνο μόνη, μόνο να παρακολουθώ. Να αποφορτιστώ. Αλλά σύντομα θα τις φέρω κοντά μου, μαζί με δυο τρεις αξιόλογους σχολιαστές που μόλις είχαν αρχίσει να γίνονται καθημερινότητα στο παλιό μου μπλογκ και τους άφησα in limbo να αναρωτιούνται, πράγμα που με κάνει να νιώθω λίγο στενάχωρα. Και τότε, θα συνεχίσω με την τέχνη, την ποίηση και όλα αυτά τα ύποπτα και ελιτίστικα που πάντα θα ενοχλούν κάποιους. Αλλά ο καθένας, όπως ξέρει πρέπει να πορεύεται, χωρίς να παραδίδεται στη λογοκρισία και την κριτική. Αυτό σημαίνει πραγματική ελευθερία σκέψης.
Το μπλόγκινγκ μια χαρά είναι. Τις επιλογές μας πρέπει να προσέχουμε περισσότερο, ακριβώς γιατί είναι τόσο πολλές και με το δεδομένο ότι δεν έχεις τη δυνατότητα να συνομιλείς και να κοιτάς τον άλλον στα μάτια. Μεγάλη ιστορία τα μάτια...