Friday, September 28, 2007

more about me. 'cause this is all about me.



Όπως προείπα και στο 'αμπάου μι", μεγάλωσα σε εκατοντάδες τετραγωνικά, με κήπους, υπηρετικό προσωπικό, ιδιωτικά σχολεία, πιάνα, ξένες γλώσσες, ιππασίες (σε αραβικά άλογα, ε;), κυνήγι αλεπούς (δυστυχώς όχι αστικής, αλλά του δάσους) κλπ. Το όνομα μου είναι απόρροια της καταγωγής και του ψυχισμού μου. Λίγο οι Βερσαλλίες, λίγο η Μεσαλίνα που πολύ της μοιάζω στον τρόπο που παίζει το μάτι μου, με είπαν Βερσαλλίνα. Όλα ήταν ονειρικά και εύκολα μέχρι που μπήκε στη ζωή μου η βιβλιοθήκη του παλατιού. Για την ακρίβεια, όταν εγώ μπήκα στη ζωή της. Βαρέθηκα τα λούσα, τα πον-πον και τα αρώματα και απέκτησα υπαρξιακές αναζητήσεις βλέπεις (πού να μην είχα). Έτσι, άρχισα να ξοδεύω όλο και περισσότερο χρόνο ανάμεσα στα ράφια και άρχισα να γνωρίζομαι με διάφορους πολύ ενδιαφέροντες, αλλά πολύ πεθαμένους τύπους. Όσο εγώ γνωριζόμουν και χαριεντιζόμουν λοιπόν με τους μακαρίτηδες, τόσο απομακρυνόμουν από τους ζωντανούς-νεκρούς τής αυλής, γιατί μου φαίνονταν όλοι πανηλίθιοι και κενοί περιεχομένου (που δεν ήταν να μού άνοιγαν περισσότερο τα πόδια από τα μάτια..) Κι έτσι, η βαρεμάρα μου με έριξε σε βαθιά μελαγχολία. Όλα ήταν μάταια. Τα εξωτικά γεύματα, ανούσια, τα κοσμήματα μου κάθονταν βαριά και οι κορσέδες μου έφερναν ασφυξία, αν και αναδεικνυαν πολύ ωραία τη μέση μου. Σπουδή στη σπουδή, έγινα φάντασμα που κυκλοφορούσε τη νύχτα στην αίθουσα με τους καθρέφτες και φαντασιωνόμουν να γνωρίσω τους ζωντανούς που θα μπορούσαν να δώσουν απαντήσεις στις αναζητήσεις και τους υπαρξιακούς προβληματισμούς μου. Τις αδελφές-ψυχές, δηλαδή (μη χέσω). Η κατάσταση το έλεγε ξεκάθαρα: ή βαλεριάνα ή βαλές. Έτσι μια μέρα έκατσα στον αμαξά της αυλής (vallet parking),ο οποίος με χαλβάδιαζε από τότε που μού πρωτοήρθε περίοδος, για να με μεταφέρει στις γειτονιές της πόλης χωρίς ποτέ να προδώσει τις μυστικές μου αποδράσεις. Μπορεί να είχα μάθει απέξω τον Σοπενχάουερ και τον Χάιντεγκερ από εξώφυλλο σε εξώφυλλο, αλλά παρέμενα χωρίς εμπειρίες και απόλυτα αφελής. Ζώον. Αρχικά, ο ενθουσιασμός μου δεν κρυβόταν. Συνάντησα κόσμο με πραγματικά ενδιαφέροντα, χιούμορ και άποψη και έτσι γνώρισα τον έρωτα και τη φιλία (μη χέσω ΙΙ). Καλές ντομ περινιόν (κατά τα 'καλά κρασιά')... που να'ξερα...Όσο δεν τους έλεγα από που έρχομαι, όλα ήταν ρόδινα. με το που κέρδιζαν την εμπιστοσύνη μου - πράγμα πανεύκολο, αν σκεφτείς τι ανυποψίαστα βούρλο ήμουν - οι συνέπειες ήταν καταστροφικές. Τους έβγαινε ένα τοξικό ταξικό, μια 3η διεθνής (ήταν βλέπεις όλοι πρώην κνίτες, διανοούμενοι), μια ναρκισσοσταλινική κατινιά άνευ προηγουμένου! Εκεί πού νόμιζα ότι μόνο στο παλάτι έχει κατινάρες που ασχολούνται με τα φρου-φρου και τα γκομενικά των άλλων, είδα ότι η κατινιά είναι το μόνο διαταξικό χαρακτηριστικό και παντός φύλου! Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι μισοί ήθελαν να μού πάρουν το κεφάλι και οι άλλοι μισοί εξαφανίζονταν σαν τη γάτα του Τσεσάιρ από την Aλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Βλέπεις, δε μπορούσαν να δεχτούν μια γαλαζοαίματη με μυαλό, χιούμορ, καλλιέργεια και ομορφιά (φτου να μη με ματιάσω, αλλά τι να κάνω, αφού αυτή είναι η αλήθεια). Τους βολεύει να πιστεύουν ότι είναι όλες γιούκες, μάλλον, για να μη νιώθουν μειονεξία. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο. Έτσι, τα μάζεψα όπως-όπως και κακήν κακώς γύρισα πίσω στα παλάτια μου, ξεσκισμένη, αλλά ζωντανή. Τώρα κρύβομαι από όλους. χασμουριέμαι με τους ανόητους μεγαλοαστούς και τρομάζω με τους κομπλεξικούς και εγωπαθείς Βελουχιώτες. Τουλάχιστον είμαι αρτιμελής.. Τελικά και οι μεν δε θα νιώσουν ποτέ τι σημαίνει να είσαι ελεύθερο και ανοιχτό πνεύμα και οι άλλοι που λένε ότι το διαθέτουν, μάλλον χειρότεροι είναι. Τίποτα δεν κατάλαβαν. Τους έλεγα να πάρουν pain d' Espagne αφού δεν είχαν εδώ ούτε ένα φαριν-άπ για να φτιάξουν ντόπιο ψωμί κι εκείνοι νόμιζαν ότι τους μίλαγα για τσήζ-κείκ...΄Τόσο προκατειλημένοι ήταν. Ασταναπάνε. Μπρος γκρεμός και πίσω Λίγηρας. από εδώ και πέρα, όποιον γνωρίζω, θα τον περνάω από πολλές οντισιόν, θα απαιτώ αντίγραφο φορολογικής δήλωσης και εκκαθαριστικό. Καλά μου έλεγε η βασιλομήτωρ 'οι τάξεις δεν μπερδεύονται, είναι σαν το νερό με το λάδι'. Της το'χε πει ένας γκόμενος που είχε για ένα φεγγάρι στα κρυφά. Μαρξ τον έλεγαν ή Χέγκελ; Δε θυμάμαι. Και δεν έχει σημασία. Όλοι και όλες ίδιοι είμαστε με τα βρακιά κατεβασμένα και με κλειστά τα φώτα.

3 comments:

ολα θα πανε καλα... said...

Έτσι είναι...Άλλος πον-πον κι άλλος ποπ κορν.
Καλό μήνα και χαιρετισμούς στο παλάτι.Αν και αντιλαμβάνομαι ότι για να το διατρέξεις όλο,θα φτάσει Νοέμβριος.
:)
Οπότε,καλού-κακού,εύχομαι από τώρα Καλά Χριστούγεννα(κύριε Λώρενς).

versallina said...

Νοέμβριο και βάλε, γιατί έχω ν ασύρω και τα κρινολίνα. ξέρεις τι γυμναστική είναι αυτή?
καλώς μάς βρήκατε!

ολα θα πανε καλα... said...

Kρινολίνα - Βερσαλλίνα.Ελπίζω τουλάχιστον να αγαπάς τον.. Κατιλίνα.
:)
Να διαβάσεις Κικέρωνα,αν και φαντάζομαι πως αυτόν, τον παίζεις στα δάχτυλα.
Νισάφι,μανούλα μου,μην τον αποτελειώσεις όμως.
:)