εσύ μανούλα μου. δε θες ντουλάπα,

θες το βεστιάριο τής Όπερας τών Παρισίων.

bogart-bacall
show me a beautiful woman
and i will show you a man who is tired of fucking her.

φ(θ)όνος

Το αυθεντικό, αρχετυπικό ‘κακό’ ζει και βασιλεύει. Όλοι κάποτε νιώθουμε το βρωμερό του χνώτο στο σβέρκο, να μας παγώνει. Όπως γνωρίζουμε αυθεντικά καλούς ανθρώπους στη ζωή μας – ελάχιστους βέβαια - έτσι συναντάμε και το άλλο άκρο. Τους πραγματικά κακούς.

Πρόκειται για πολύ σπάνιο είδος, αλλά πραγματικό. Τροφοδοτούνται και θεριεύουν με τη δυστυχία των άλλων, την οποία φροντίζουν και να την προκαλούν με ραδιουργίες. Μπαίνουν στις ζωές τους, μόνο και μόνο για να τις δουν να καταστρέφονται. Είναι εξαίρετοι ηθοποιοί, για να μπορούν να εισχωρούν άνετα στα άδυτα του καθενός με τη μέθοδο της παραπλάνησης. Συνήθως, παίζουν το ρόλο του θύματος και του ερημίτη, πού έχει απογοητευτεί από τους ανθρώπους και έχει αποσυρθεί από την απάτη της κοινωνικοποίησης. Εκθυάζουν το εκάστοτε θύμα τους, ως την τελευταία τους ελπίδα στο ανθρώπινο είδος, επικαλούμενοι τις ευαισθησίες και την ενσυναίσθησή του. Το απόλυτο κακό αναγνωρίζεται δύσκολα, ειδικά αν έχεις φύση καλοπροαίρετη και αφέλεια. Όταν όμως το γνωρίσεις μια φορά, μπορείς πλέον να το αναγνωρίζεις πάντα. Ο καλύτερος τρόπος, για να το αντιμετωπίσεις είναι η αδιαφορία. Μόνο τότε αποδυναμώνεται, συρρικνώνεται, απονοηματοδοτείται.Αδιαφόρησε και ακύρωσέ το σε βάθος χρόνου. Επειδή τού έχεις γίνει έμμονη ιδέα, οπλίσου με υπομονή. Αργά ή γρήγορα θα πεθάνει από την ίδια του την κακία. Θα δαγκώσει τη γλώσσα του και θα αυτοδηλητηριαστεί σε μια σπασμοδική, εμπαθή απόπειρα να σκοτώσει.

το αυθεντικό κακό λέγεται φθόνος και η πιο επικίνδυνή του μορφή είναι όταν τροφοδοτείται από την ευφυϊα.

helter-skelter χελωνονιντζάκια της 3ης διεθνούς.

Είναι κάτι γραφικά τυπάκια -είχα προσλάβει καναδυό τέτοια στη δουλειά- που επειδή έχουν φτιάξει ιμάμ με ολίγην από Μπουκόφσκι, Τσάντλερ, Κέρουακ και Σολτσενίτσιν και έχουν καταπιεί όλο το Λύντς, τον Τζάρμους και τα άπαντα του Ταρκόφσκυ σε χάπι, που τούς το έχωσε βαθειά στον οισοφάγο ο καθοδηγητής τους, νομίζουν ότι μπορούν να καβαλήσουν ό,τι περνά από μπροστά τους, πέρα από τις δίχρονες καφετιέρες τους με τη σπασμένη εξάτμιση. Αποτελούν μια ολόκληρη φυλή, που βιώνει τη μαζική παράκρουση ότι έχει το αποκλειστικό δικαίωμα στην ευφυία, την καλλιέργια, τη δημιουργικότητα και τον τσαμπουκά. Πρόκειται για τους χειρότερους ρατσιστές και φασίστες. Ο,τιδήποτε ξένο και πέρα από τα σύνορα Αλεξάνδρας-Πανόρμου είναι για μολότωφ. Μονίμως θυμωμένα με τον κόσμο και αγριεμένα, περνούν τα τριάντα και ακόμη δεν έχουν καταφέρει να ασχοληθούν με την ουσία των πραγμάτων, παραμένοντας εγκλωβισμένα στη σημειολογία, την περιπτωσιολογία και τις ιδεολογίες που έχουν αποστηθίσει στην ντόπια Komsomol. Αν ρίξεις μια ματιά βαθειά μέσα στη ζωή τους, θα βρεις πάντα μια μικροαστική εστία, μια Ιοκάστη που τους κυνηγά με το ταπεράκι, έναν Κρέοντα που παιδιόθεν τους τα έκοβε σύριζα να σαπίζει με το φανελλάκι σε μια πολυθρόνα, σεμενάκια στους καναπέδες και ταμπού κορνιζαρισμένα στους τοίχους. Θα βρεις όλους τους κλασικούς λόγους πού εγείρουν όλον αυτόν τους τον θυμό. Το γεγονός όμως, ότι δεν έχουν κάνει ποτέ κάτι υπερβατικό στη ζωή τους, δε δικαιολογεί την τόση έπαρση που κουβαλάνε και τον άκρατο σαρκασμό. Σιγά τα αίματα και τα εντόσθια. Πιασάρικα είναι, δε λέω. Πολλοί μαλάκες τη βρίσκουν με αγριογκόμενες που φτύνουν και βρίζουν και άλλες τόσες ηλίθιες, που υγραίνονται με τα αντίστοιχα αρσενικά γκαζάκια. Το θέμα είναι, έχει φάει κανείς λίγο ξυλαράκι να ξεχάσει το νονό που τον βάφτισε; Τού' χει πεθάνει κανείς στα χέρια; Έχει βρεθεί στη θέση να πρέπει να πάρει απόφαση για τη ζωή κάποιου που αγαπάει; Έχασε ποτέ τη γη κάτω από τα πόδια του για οποιοδήποτε λόγο, για να δεί το αληθινό πρόσωπο του σπλάτερ; Ίσως, λέμε, ίσως τότε να ξεθύμωνε λιγάκι και να ξεφουσκωνε το αερόστατο-'εγώ' (αν και έχουμε δει και αμετανόητες περιπτώσεις,πού την κάναν για στρατόσφαιρα, παρ'όλες τις κακουχίες και τα χτυπήματα). Με άλλα λόγια: η ζωή είναι πολύ μικρή, για να είναι τόσο θυμωμένη. Άσε που δεν είναι πια καθόλου σέξυ ο τσαμπουκάς. Αυτό περνούσε τότε πού εκαίγαν τα σουτιέν τους κι αφήναν λυκότριχα. Και το χειρότερο; Αυτός ο douvroudjas, σε δέκα χρόνια, στα κοριτσάκια εκδηλώνεται ως υστερία και κατινιά (μακριά από εμάς, μαινάς, κι όπου θές ας πάς). Στάνταρ. Αυτή η επιδειξιομανία με τις κοχόνες είναι επισης λίαν αντιαισθητική, ειδικά σε πολύ στενα παντελόνια ή κοντή φούστα. Τέλος, πέρα από το θέμα αισθητικής υπάρχει και κάτι άλλο: έκθεση στην έκθεση, Θα τα πάρεις και στο χέρι, μια ωραία πρωία. Κι αυτό καραστάνταρ.


υ.γ.1: Μην τη λένε, για να μη τούς την πουν. Ή μήπως, περιμένουν αξιοπρέπεια, πού στη γλώσσα τους είναι συνώνυμη με την υποχωρητικότητα και τη βλακεία;

υ.γ.2: η απάντηση έρχεται πριν την ερώτηση (πάντα πιστή οπαδός του Όσκαρ): γιατί έτσι μάς αρέσει.

πολύ μου αρέσει το concept παλάτι-φάκγιου μπλογκ. Κρίμα τα Louis XIV μου, αλλά χαλάλι. Εμπνέομαι για ξεσάλωμα, η polyglotte μεγαλοαστή.

may i feel said he
i'll squeal said she
just once said he
it's fun said she
may i touch said he
how much said she
a lot said he
why not said she
let's go said he
not too far said she
what's too far said he
where you are said she
may i stay said he
which way said she
like this said he
if you kiss said she
may i move said he
is it love said she
if you're willing said he
but you're killing said she
but it's life said he
but your wife said she
now said he
ow said she
tiptop said he
don't stop said she
oh no said he
go slow said she
cccome? said he
ummm said she
you're divine! said he
you are Mine said she.


- e.e. cummings

(και επί τω λαϊκοτέρω: άλλα λέει η θειά μου, άλλ' ακούν τ' αυτιά μου.
τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, η απαρχή της ασυνεννοησίας...)

fear of fear

Ever the listener, but not the composer.

Ever with reason, averting the verse.

Ever with expertise, avoiding experience,.

Ever the lover, aborting the love.

hfsfkhfjdjsdhfjhshfhfdj

In the heights of Fear,

one is better off,

keeping a safe distance

away from the ledge of one's self.

ασξδνκαδηακησξδαηδ

(αφιερωμένο σε μια παλία γνωριμία, που η πολλή επιφυλακή δεν την άφησε ποτέ να γίνει σχέση)

ojos rojos

είδε.
κάτω από τις 8 στρώσεις προστατευτικού είδε τα σωθικά και τα ξωτικά τους.
ειδε τις θάλασσες από πνιγμένα κορμιά. είδε βουνά από 'θέλω' στοιβαγμένα το ένα πάνω στ' άλλο, όλα δολοφονημένα και διαπερασμένα από αιχμηρά 'μη'.
είδε στρατιές από σιδηρόφρακτα 'μπορώ', κυκλωμένα και παραδομένα σε εχθρικές λογικές.
αλλά πέρα από τον τρόμο είδε λιβάδια με σπείρες και πουλιά αιώνια, που ταϊζουν την ψυχή και το πνεύμα με το σοφό τραγούδι τους.
τα είδε όλα.
και μαγεύτηκε.
κι' ο κόσμος ο κρυφός είδε τον εαυτό του ξαφνικά, να καθρεφτίζεται σε ξένα μάτια.
και ντράπηκε.
και θύμωσε.
Και διέταξε ένα από τα 'μπορώ' να αρπάξει το πιο αιχμηρό 'μη' της υπο-κράτειας και να της επιτεθεί, όπως έχει μάθει να κάνει σε κάθε εχθρική λογική.
έτσι κι έγινε. της έβγαλε τα μάτια και της ξερίζωσε τη γλώσσα, για να μη μάθει ποτέ ο πάνω κόσμος για τα βουνά και τις θάλασσες από στιβαγμένα πτώματα, αλλά ούτε για τα μαγικά λιβάδια και τα ξωτικά τους.
και ζήσαν όλοι καλά.εκείνος προστατευμένος κάτω από τις 8 στρώσεις του και εκείνη,

αταξίδευτη.

(dedicated to)

η οικογένειά μου

σάς παρουσιάζω τον μπαμπά και τη μαμά μου.

(επί τω λαϊκοτέρω, κάγκελα παντού)

katinia VS forces of the universe = 1 - 0

(δευτερολογία και follow-up στην επιστημονική ανακοίνωση της αγαπητής δρ. Δήμητρας)

Tελικά, η katinia force (aka. Kf) δεν είναι μόνο το διαχρονικό χαρακτηριστικό πού επιβιώνει αέναα στό σκληρό και αδιάσκοπτο αγώνα της φυσικής επιλογής, όπως πολύ σωστά απέδειξε η διαπρεπής επιστήμων και φίλη. Η Κf -αποδεδειγμένα πλέον - κρύβεται πίσω και από την ισχυρή δύναμη αλληλεπίδρασης στη θεωρία της ενοποίησης των συμπαντικών δυνάμεων, υποβιβάζοντας τώρα, μαζί με τη βαρύτητα και την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια στις ασθενείς αλληλεπιδράσεις. Γιατί ενώ οποιαδήποτε μορφή ύλης, μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα διαφυγής τόσο από τη βαρυτική έλξη, όσο και από τους ηλεκτρομαγνητικούς δεσμούς, υπό την επίδραση της Kf, ΤΙΠΟΤΑ δε γλυτώνει, αφού ισοπεδώνει τα πάντα σε διαγαλαξιακή ακτίνα κι ακόμα παραπέρα.

time for mental stimulation

istvan banyai

"thanks for the invite baby, but I am in the middle of an unputdownable book.

I will have to take a raincheck"

heads or tales?

heads

heads

heads

heads

heads

heads

------------------------------------------

the end of all methods is to accept chaos.

ακρο-γυάλινο

Σσ!

Άκου:

Σήκωσε

μελτέμι μέσα.

Κύματα σκέψεις,

ξαφρίζονται στα χείλη,

φλοίσβος γεννιέται απ' τις λέξεις.

Μάζεψ' τα δίχτυα.Τη βγάζουμε κι απόψε.

(λίγο blogιοκαμμένη, αλλά σίγουρα κερδισμένη)

"I hope you have not been leading a double life, pretending to be wicked and being really good all the time. That would be hypocrisy"

Όχι, αγπημένε Όσκαρ (ο άγριος), δε θα πέσω σε αυτό το διχασμό. Γι'αυτό και μαζί με τη γκρίνια που λειτουργεί ως μέσο αποτοξίνωσης από τις όποιες πικρίτσες πιθανά να εισέπραξα, θα πω και τα καλά. Γιατί το παιχνίδι του κυνισμού, ανήκει σε άλλες ηλικίες και φάσεις μη συνειδητότητας. Kαι μην ξεχνάμε, άλλο κυνισμός κι άλλο αυτοσαρκασμός...
Ο κόσμος των blogs είναι ένας μοναδικός χώρος έκφρασης και επικοινωνίας που με έφερε σ' επαφή με πολλά 'ιδιαίτερα' μυαλά και ευαισθησίες. Σε αυτή τη φάση απολογισμού και επανεκκίνησής μου, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι αποκόμισα πολλά καλά. Γνώρισα μερικούς σημαντικούς ανθρώπους, που μόνο και μόνο η γνώση του ότι υπάρχουν και ζουν παράλληλα μ' εμένα, με κάνει να νιώθω πιο ζεστά και συντροφευμένα. Δεν τους έχω ειδοποιήσει για το καινούργιο μου εγχείρημα. Θέλω λίγο χρόνο μόνη, μόνο να παρακολουθώ. Να αποφορτιστώ. Αλλά σύντομα θα τις φέρω κοντά μου, μαζί με δυο τρεις αξιόλογους σχολιαστές που μόλις είχαν αρχίσει να γίνονται καθημερινότητα στο παλιό μου μπλογκ και τους άφησα in limbo να αναρωτιούνται, πράγμα που με κάνει να νιώθω λίγο στενάχωρα. Και τότε, θα συνεχίσω με την τέχνη, την ποίηση και όλα αυτά τα ύποπτα και ελιτίστικα που πάντα θα ενοχλούν κάποιους. Αλλά ο καθένας, όπως ξέρει πρέπει να πορεύεται, χωρίς να παραδίδεται στη λογοκρισία και την κριτική. Αυτό σημαίνει πραγματική ελευθερία σκέψης.
Το μπλόγκινγκ μια χαρά είναι. Τις επιλογές μας πρέπει να προσέχουμε περισσότερο, ακριβώς γιατί είναι τόσο πολλές και με το δεδομένο ότι δεν έχεις τη δυνατότητα να συνομιλείς και να κοιτάς τον άλλον στα μάτια. Μεγάλη ιστορία τα μάτια...

τα λελούδια, στην κυρία (ή αλλιώς, οδηγίες προς ναυτιλομένες)

photo by f. scianna

Τους είδαμε και τους μέσα και τους έξω. Έξω, παθολογία και υπαρξιακά αδιέξοδα, ικανά να σου αλλάξουν και τους δέκα πάτους. Γιατί όσο λες ότι εσύ είσαι αυτή που θα τον αλλάξεις, τόσο χάνεις πολύτιμο χρόνο και ενέργεια που θα μπορούσες να τη διοχετεύσεις σε δημιουργικά πράγματα. Εγώ, πχ., Νόμπελ Λογοτεχνίας θα είχα πάρει αν έγραφα αντί να ψυχαναλύω τον πρώην, για να καταλήξω μετά από χρόνια, να τον βλέπω να εφαρμόζει όλα όσα ήξερα ότι είχε μέσα του. Με άλλη. Εγώ ήμουν ο καταλύτης. Αντί για σκοπός, έγινα το μέσο. Στη σημειολογία θα κολλήσουμε; Έτσι το' ριξα στο μπλόγκιν (ναι, είχα άλλο μπλογκ για πολύ καιρό). Στόχος ήταν να γράφω και να εκτονώνομαι δημιουργικά μέχρι τελικής πτώσεως, γιατί δεν εμπιστεύομαι κανέναν επαγγελματία να παίζει με την ψυχή μου, όπως επίσης και καμία φαρμακοβιομηχανία. Σήμερα σε κάνουν χαζό παιδί χαρά γεμάτο, αύριο τα αποσύρουν από την αγορά, γιατί είναι λέει άκρως ηπατοτοξικά. Να μου λείπει. Άρχισα λοιπόν την παραδοσιακή θεραπευτική αγωγή δια του δημιουργείν και σιγά-σιγά, ποστάκι το ποστάκι, απέκτησα κι έναν μικρό κύκλο λίαν αξιόλογων σχολιαστών, που με έκανε να αισθάνομαι λίγο πιο πάνω από τον πάτο του βαρελιού χωρίς πάτο, στο οποίο είχα εναποθέσει εαυτόν από άστοχη επιλογή αντικειμένου του πόθου μου (καλά να πάθω). Ανακάλυψα ότι μέσα σε αυτό το χώρο κινούνται και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι με ξεχωριστές προσωπικότητες, που πολύ δύσκολα θα τούς είχες γνωρίσει σε μια μόνο ζωή, δεδομένων των συνθηκών της καθημερινότητας και τους περιορισμούς που μάς υποβάλλει. Αλλά, μέσα στον κυβερνοχώρο, το ξεσκαρτάρισμα γίνεται γρήγορα. διαβάζεις χίλιους, διαλέγεις τριάντα και καταλήγεις σε πέντε. έ, τους δύο-τρεις, αν είσαι αφελής, καλοπροαίρετη αντιλόπη, θα θελήσεις να τους γνωρίσεις και in vivo. Κι αν δε θέλεις εσύ, ή έχεις μια κακή διαίσθηση, θα θελήσουν εκείνοι και θα επιμείνουν τεχνιέντως μέχρι να σε καταφέρουν (aka. δεν τη γλυτώνεις). Δεν έχεις όμως σκεφτεί κάτι πολύ σημαντικό: ότι μπορεί εκεί έξω η ψυχοπαθολογία να είναι θέμα για αλλεπάλληλες ψυχιατρικές ανακοινώσεις, τα καλά παιδιά να είναι τα περισσότερα πιασμένα χειροπόδαρα και να κυκλοφορούν στην ελέυθερη αγορά οι παντρεμένοι-βαρεμένοι (μεγάλο target-group), οι Οιδίποδες και οι Γιούρι Γκέλερ (αυτούς που τούς κοιτάς και σε παίρνει αυτομάτως ο ύπνος),
εδώ μέσα όμως,
κυκλοφορούν οι digi-talented, serial loverboys!
Aυτοί και έξυπνοι είναι και γοητευτικοί και ψάχνουν για γυναίκα, αλλά πώς; Mε ρυθμούς ιντερνετ! Kοινώς, με 11 kbps/sec! Δεκάδες είναι την ίδια στιγμή οι υποψήφιες και εύκολο το κηνύγι τους. Χωρίς ιδρώτα, ραντεβού, προσπάθεια και έξοδα. Όλα τεκταίνονται πίσω από μια οθόνη, χαλαρά και εκ του ασφαλούς.
Τι νόμιζες, ότι επειδή σου αφιερώνει τραγούδια και σου στέλνει λουλούδια από το msn, εκείνη τη στιγμή είναι αποκλειστικότητά σου; Το πιο πιθανό είναι να κάνει καντάδα σε άλλες δέκα. Δεν του κοστίζει τίποτα. Δεν επενδύει τίποτα. Έτσι είναι οι έρωτες στα χρόνια του διαδίκτυου. Ανάμεσα στις τόσες πολλές επιλογές είναι πολύ δύσκολο να εμπεδώσει και να ενδώσει στην δική σου μοναδικότητα. Κι όπως εύκολα σε βρίσκει, ακόμα πιο εύκολα σε αφήνει: control-alt-delete.
Και μ' ενα restart και empty files, πάμε γι' άλλα!
Eγώ, γνώρισα τέτοιους τύπους (και μια γυναίκα 'αδελφή-ψυχή', αμέ!) και ευτυχώς, δε με πόνεσαν, σέρφαραν, πέρασαν ξυστά, δεν τους ενσωμάτωσα. Όχι βέβαια επειδή είμαι καμιά ξύπνια. Κάτω από άλλες συνθήκες, πανέτοιμη για ολοκαύτωμα θα ήμουν. Απλώς αυτή τη φορά είχα άγιο. Ήμουν ήδη καμμένη... Kάτι άλλες φίλες-συμπλογκίτισες γνώρισαν κι αυτές από δυο-τρεις η καθεμία (έχω αρκετές, είμαι καιρό στο μπλόγκιν, λέμε) και υπέστησαν σοβαρές ζημιές και εγκαύματα 3ου βαθμού. Όλα αυτά τα λέω για να δικαιολογήσω τα συμπεράσματα. Λίγο από εδώ, λίγο από 'κει, να πώς γίνεται έρευνα αγοράς, να αφρίζει η metron-analysis.

Υπάρχουν βέβαια και οι καλοί άνθρωποι με τις αγνές προθέσεις και τα βαθειά αισθήματα - για να μην πέφτουμε σε χαζές γενικεύσεις . Ήμουν παντρεμένη χρόνια με έναν.

υ.γ. το καλύτερο σας το κράτησα για το υστερόγραφο που, ως γνωστόν, είναι πάντα όλα τα λεφτά. Με τη μια μπλογκοφίλη, που είναι κι αυτή εχέμυθη και δε μιλάει ούτε στον ύπνο της, ανακαλύψαμε από σύμπτωση, ότι εδώ και 3 μήνες, μας γυρόφερνε το ίδιο άτομο, με τον ίδιο ακριβώς, μονάκριβο τρόπο. Αν δεν είχαμε τόσο τακτ και δεν ήμασταν τόσο εχέμυθες, ίσως να είχαμε σώσει η μια την άλλη γρηγορότερα. Αυτά. Άντε πάω γιατί έχω δεξίωση και πρέπει να στολιστώ..

kallio monos, para dolofonos.

(και παλιό και καλό)

more about me. 'cause this is all about me.

Όπως προείπα και στο 'αμπάου μι", μεγάλωσα σε εκατοντάδες τετραγωνικά, με κήπους, υπηρετικό προσωπικό, ιδιωτικά σχολεία, πιάνα, ξένες γλώσσες, ιππασίες (σε αραβικά άλογα, ε;), κυνήγι αλεπούς (δυστυχώς όχι αστικής, αλλά του δάσους) κλπ. Το όνομα μου είναι απόρροια της καταγωγής και του ψυχισμού μου. Λίγο οι Βερσαλλίες, λίγο η Μεσαλίνα που πολύ της μοιάζω στον τρόπο που παίζει το μάτι μου, με είπαν Βερσαλλίνα. Όλα ήταν ονειρικά και εύκολα μέχρι που μπήκε στη ζωή μου η βιβλιοθήκη του παλατιού. Για την ακρίβεια, όταν εγώ μπήκα στη ζωή της. Βαρέθηκα τα λούσα, τα πον-πον και τα αρώματα και απέκτησα υπαρξιακές αναζητήσεις βλέπεις (πού να μην είχα). Έτσι, άρχισα να ξοδεύω όλο και περισσότερο χρόνο ανάμεσα στα ράφια και άρχισα να γνωρίζομαι με διάφορους πολύ ενδιαφέροντες, αλλά πολύ πεθαμένους τύπους. Όσο εγώ γνωριζόμουν και χαριεντιζόμουν λοιπόν με τους μακαρίτηδες, τόσο απομακρυνόμουν από τους ζωντανούς-νεκρούς τής αυλής, γιατί μου φαίνονταν όλοι πανηλίθιοι και κενοί περιεχομένου (που δεν ήταν να μού άνοιγαν περισσότερο τα πόδια από τα μάτια..) Κι έτσι, η βαρεμάρα μου με έριξε σε βαθιά μελαγχολία. Όλα ήταν μάταια. Τα εξωτικά γεύματα, ανούσια, τα κοσμήματα μου κάθονταν βαριά και οι κορσέδες μου έφερναν ασφυξία, αν και αναδεικνυαν πολύ ωραία τη μέση μου. Σπουδή στη σπουδή, έγινα φάντασμα που κυκλοφορούσε τη νύχτα στην αίθουσα με τους καθρέφτες και φαντασιωνόμουν να γνωρίσω τους ζωντανούς που θα μπορούσαν να δώσουν απαντήσεις στις αναζητήσεις και τους υπαρξιακούς προβληματισμούς μου. Τις αδελφές-ψυχές, δηλαδή (μη χέσω). Η κατάσταση το έλεγε ξεκάθαρα: ή βαλεριάνα ή βαλές. Έτσι μια μέρα έκατσα στον αμαξά της αυλής (vallet parking),ο οποίος με χαλβάδιαζε από τότε που μού πρωτοήρθε περίοδος, για να με μεταφέρει στις γειτονιές της πόλης χωρίς ποτέ να προδώσει τις μυστικές μου αποδράσεις. Μπορεί να είχα μάθει απέξω τον Σοπενχάουερ και τον Χάιντεγκερ από εξώφυλλο σε εξώφυλλο, αλλά παρέμενα χωρίς εμπειρίες και απόλυτα αφελής. Ζώον. Αρχικά, ο ενθουσιασμός μου δεν κρυβόταν. Συνάντησα κόσμο με πραγματικά ενδιαφέροντα, χιούμορ και άποψη και έτσι γνώρισα τον έρωτα και τη φιλία (μη χέσω ΙΙ). Καλές ντομ περινιόν (κατά τα 'καλά κρασιά')... που να'ξερα...Όσο δεν τους έλεγα από που έρχομαι, όλα ήταν ρόδινα. με το που κέρδιζαν την εμπιστοσύνη μου - πράγμα πανεύκολο, αν σκεφτείς τι ανυποψίαστα βούρλο ήμουν - οι συνέπειες ήταν καταστροφικές. Τους έβγαινε ένα τοξικό ταξικό, μια 3η διεθνής (ήταν βλέπεις όλοι πρώην κνίτες, διανοούμενοι), μια ναρκισσοσταλινική κατινιά άνευ προηγουμένου! Εκεί πού νόμιζα ότι μόνο στο παλάτι έχει κατινάρες που ασχολούνται με τα φρου-φρου και τα γκομενικά των άλλων, είδα ότι η κατινιά είναι το μόνο διαταξικό χαρακτηριστικό και παντός φύλου! Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι μισοί ήθελαν να μού πάρουν το κεφάλι και οι άλλοι μισοί εξαφανίζονταν σαν τη γάτα του Τσεσάιρ από την Aλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Βλέπεις, δε μπορούσαν να δεχτούν μια γαλαζοαίματη με μυαλό, χιούμορ, καλλιέργεια και ομορφιά (φτου να μη με ματιάσω, αλλά τι να κάνω, αφού αυτή είναι η αλήθεια). Τους βολεύει να πιστεύουν ότι είναι όλες γιούκες, μάλλον, για να μη νιώθουν μειονεξία. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο. Έτσι, τα μάζεψα όπως-όπως και κακήν κακώς γύρισα πίσω στα παλάτια μου, ξεσκισμένη, αλλά ζωντανή. Τώρα κρύβομαι από όλους. χασμουριέμαι με τους ανόητους μεγαλοαστούς και τρομάζω με τους κομπλεξικούς και εγωπαθείς Βελουχιώτες. Τουλάχιστον είμαι αρτιμελής.. Τελικά και οι μεν δε θα νιώσουν ποτέ τι σημαίνει να είσαι ελεύθερο και ανοιχτό πνεύμα και οι άλλοι που λένε ότι το διαθέτουν, μάλλον χειρότεροι είναι. Τίποτα δεν κατάλαβαν. Τους έλεγα να πάρουν pain d' Espagne αφού δεν είχαν εδώ ούτε ένα φαριν-άπ για να φτιάξουν ντόπιο ψωμί κι εκείνοι νόμιζαν ότι τους μίλαγα για τσήζ-κείκ...΄Τόσο προκατειλημένοι ήταν. Ασταναπάνε. Μπρος γκρεμός και πίσω Λίγηρας. από εδώ και πέρα, όποιον γνωρίζω, θα τον περνάω από πολλές οντισιόν, θα απαιτώ αντίγραφο φορολογικής δήλωσης και εκκαθαριστικό. Καλά μου έλεγε η βασιλομήτωρ 'οι τάξεις δεν μπερδεύονται, είναι σαν το νερό με το λάδι'. Της το'χε πει ένας γκόμενος που είχε για ένα φεγγάρι στα κρυφά. Μαρξ τον έλεγαν ή Χέγκελ; Δε θυμάμαι. Και δεν έχει σημασία. Όλοι και όλες ίδιοι είμαστε με τα βρακιά κατεβασμένα και με κλειστά τα φώτα.