helter-skelter χελωνονιντζάκια της 3ης διεθνούς.

Είναι κάτι γραφικά τυπάκια -είχα προσλάβει καναδυό τέτοια στη δουλειά- που επειδή έχουν φτιάξει ιμάμ με ολίγην από Μπουκόφσκι, Τσάντλερ, Κέρουακ και Σολτσενίτσιν και έχουν καταπιεί όλο το Λύντς, τον Τζάρμους και τα άπαντα του Ταρκόφσκυ σε χάπι, που τούς το έχωσε βαθειά στον οισοφάγο ο καθοδηγητής τους, νομίζουν ότι μπορούν να καβαλήσουν ό,τι περνά από μπροστά τους, πέρα από τις δίχρονες καφετιέρες τους με τη σπασμένη εξάτμιση. Αποτελούν μια ολόκληρη φυλή, που βιώνει τη μαζική παράκρουση ότι έχει το αποκλειστικό δικαίωμα στην ευφυία, την καλλιέργια, τη δημιουργικότητα και τον τσαμπουκά. Πρόκειται για τους χειρότερους ρατσιστές και φασίστες. Ο,τιδήποτε ξένο και πέρα από τα σύνορα Αλεξάνδρας-Πανόρμου είναι για μολότωφ. Μονίμως θυμωμένα με τον κόσμο και αγριεμένα, περνούν τα τριάντα και ακόμη δεν έχουν καταφέρει να ασχοληθούν με την ουσία των πραγμάτων, παραμένοντας εγκλωβισμένα στη σημειολογία, την περιπτωσιολογία και τις ιδεολογίες που έχουν αποστηθίσει στην ντόπια Komsomol. Αν ρίξεις μια ματιά βαθειά μέσα στη ζωή τους, θα βρεις πάντα μια μικροαστική εστία, μια Ιοκάστη που τους κυνηγά με το ταπεράκι, έναν Κρέοντα που παιδιόθεν τους τα έκοβε σύριζα να σαπίζει με το φανελλάκι σε μια πολυθρόνα, σεμενάκια στους καναπέδες και ταμπού κορνιζαρισμένα στους τοίχους. Θα βρεις όλους τους κλασικούς λόγους πού εγείρουν όλον αυτόν τους τον θυμό. Το γεγονός όμως, ότι δεν έχουν κάνει ποτέ κάτι υπερβατικό στη ζωή τους, δε δικαιολογεί την τόση έπαρση που κουβαλάνε και τον άκρατο σαρκασμό. Σιγά τα αίματα και τα εντόσθια. Πιασάρικα είναι, δε λέω. Πολλοί μαλάκες τη βρίσκουν με αγριογκόμενες που φτύνουν και βρίζουν και άλλες τόσες ηλίθιες, που υγραίνονται με τα αντίστοιχα αρσενικά γκαζάκια. Το θέμα είναι, έχει φάει κανείς λίγο ξυλαράκι να ξεχάσει το νονό που τον βάφτισε; Τού' χει πεθάνει κανείς στα χέρια; Έχει βρεθεί στη θέση να πρέπει να πάρει απόφαση για τη ζωή κάποιου που αγαπάει; Έχασε ποτέ τη γη κάτω από τα πόδια του για οποιοδήποτε λόγο, για να δεί το αληθινό πρόσωπο του σπλάτερ; Ίσως, λέμε, ίσως τότε να ξεθύμωνε λιγάκι και να ξεφουσκωνε το αερόστατο-'εγώ' (αν και έχουμε δει και αμετανόητες περιπτώσεις,πού την κάναν για στρατόσφαιρα, παρ'όλες τις κακουχίες και τα χτυπήματα). Με άλλα λόγια: η ζωή είναι πολύ μικρή, για να είναι τόσο θυμωμένη. Άσε που δεν είναι πια καθόλου σέξυ ο τσαμπουκάς. Αυτό περνούσε τότε πού εκαίγαν τα σουτιέν τους κι αφήναν λυκότριχα. Και το χειρότερο; Αυτός ο douvroudjas, σε δέκα χρόνια, στα κοριτσάκια εκδηλώνεται ως υστερία και κατινιά (μακριά από εμάς, μαινάς, κι όπου θές ας πάς). Στάνταρ. Αυτή η επιδειξιομανία με τις κοχόνες είναι επισης λίαν αντιαισθητική, ειδικά σε πολύ στενα παντελόνια ή κοντή φούστα. Τέλος, πέρα από το θέμα αισθητικής υπάρχει και κάτι άλλο: έκθεση στην έκθεση, Θα τα πάρεις και στο χέρι, μια ωραία πρωία. Κι αυτό καραστάνταρ.


υ.γ.1: Μην τη λένε, για να μη τούς την πουν. Ή μήπως, περιμένουν αξιοπρέπεια, πού στη γλώσσα τους είναι συνώνυμη με την υποχωρητικότητα και τη βλακεία;

υ.γ.2: η απάντηση έρχεται πριν την ερώτηση (πάντα πιστή οπαδός του Όσκαρ): γιατί έτσι μάς αρέσει.