φ(θ)όνος

Το αυθεντικό, αρχετυπικό ‘κακό’ ζει και βασιλεύει. Όλοι κάποτε νιώθουμε το βρωμερό του χνώτο στο σβέρκο, να μας παγώνει. Όπως γνωρίζουμε αυθεντικά καλούς ανθρώπους στη ζωή μας – ελάχιστους βέβαια - έτσι συναντάμε και το άλλο άκρο. Τους πραγματικά κακούς.

Πρόκειται για πολύ σπάνιο είδος, αλλά πραγματικό. Τροφοδοτούνται και θεριεύουν με τη δυστυχία των άλλων, την οποία φροντίζουν και να την προκαλούν με ραδιουργίες. Μπαίνουν στις ζωές τους, μόνο και μόνο για να τις δουν να καταστρέφονται. Είναι εξαίρετοι ηθοποιοί, για να μπορούν να εισχωρούν άνετα στα άδυτα του καθενός με τη μέθοδο της παραπλάνησης. Συνήθως, παίζουν το ρόλο του θύματος και του ερημίτη, πού έχει απογοητευτεί από τους ανθρώπους και έχει αποσυρθεί από την απάτη της κοινωνικοποίησης. Εκθυάζουν το εκάστοτε θύμα τους, ως την τελευταία τους ελπίδα στο ανθρώπινο είδος, επικαλούμενοι τις ευαισθησίες και την ενσυναίσθησή του. Το απόλυτο κακό αναγνωρίζεται δύσκολα, ειδικά αν έχεις φύση καλοπροαίρετη και αφέλεια. Όταν όμως το γνωρίσεις μια φορά, μπορείς πλέον να το αναγνωρίζεις πάντα. Ο καλύτερος τρόπος, για να το αντιμετωπίσεις είναι η αδιαφορία. Μόνο τότε αποδυναμώνεται, συρρικνώνεται, απονοηματοδοτείται.Αδιαφόρησε και ακύρωσέ το σε βάθος χρόνου. Επειδή τού έχεις γίνει έμμονη ιδέα, οπλίσου με υπομονή. Αργά ή γρήγορα θα πεθάνει από την ίδια του την κακία. Θα δαγκώσει τη γλώσσα του και θα αυτοδηλητηριαστεί σε μια σπασμοδική, εμπαθή απόπειρα να σκοτώσει.

το αυθεντικό κακό λέγεται φθόνος και η πιο επικίνδυνή του μορφή είναι όταν τροφοδοτείται από την ευφυϊα.